31 december 2019 Thema: God gezien in 2019?
Lucas 2: 25 – 32 RBK, 31 december 2019
Thema: God gezien in 2019?
Gemeente van onze Heer, Jezus Christus,
1.
Kijken, zien, speelt een centrale rol in het verhaal over Simeon in Lucas 2.
Door de Heilige Geest had Simeon begrepen dat hij de dood niet zou zien voordat hij de Messias van de Heer zou hebben gezien.
En als hij het kindje dat Jozef en Maria naar de tempel brengen in zijn armen neemt dan looft hij God omdat hij nu met eigen ogen de redding, het heil heeft gezien waar hij zo naar uitgekeken heeft.
Redding, heil, het goede dat God klaargezet heeft ten overstaan van, voor het aangezicht van of voor het oog van alle volken.
Goed in het zicht.
God in het zicht, kun je ook zeggen.
Het is licht dat geopenbaard wordt aan de volken buiten Israël,
De glans van de heerlijkheid van Israël.
2.
Het is mooi hoe Simeon zijn loflied opbouwt:
Hij begint dicht bij zichzelf:
Nu laat u, Heer uw dienstknecht gaan in vrede.
Dat wordt meestal uitgelegd als; nu kan ik sterven, nu is mijn leven vervuld.
Maar we weten niet hoe oud Simeon was en of hij inderdaad kort na deze gebeurtenis in de tempel is gestorven.
We kunnen zijn uitspraak ook lezen als; nu kan ik anders naar de dood kijken; ik heb een teken gezien van uw trouw, van uw nabijheid, een teken van hoop.
Dit kind, hier in mijn armen, brengt mij de overtuiging dat er van nu af aan een andere perspectief is op het leven, op de zin van mijn leven.
Het wachten, de onrust van het leven dat nog niet vervuld is, dat zijn bestemming nog niet bereikt heeft, is voorbij!
3.
Maar dan trekt Simeon de kring heel wijd.
Wat hij ziet is niet alleen voor hemzelf bedoeld, het is heil, licht dat aan de volken wordt voorgehouden.
Hij wil zeggen: kijk, hier is een ander perspectief niet alleen voor mij, maar voor de wereldsamenleving, hier zie je een andere dimensie van het bestaan.
De liederen uit de kerstnacht en de profetieën van Israël klinken nog mee:
Over de Vredevorst, Ere zij God en vrede op aarde, voor al die mensen in wie God welbehagen heeft; ze tellen allemaal mee in Zijn ogen.
Daarmee wordt de glans van Israël zichtbaar.
Want voor Israël is er in de geschiedenis maar aan één rol eer te behalen, één reden om te gloriëren en dat is: alle volken te laten delen in de belofte aan Abraham.
De zegen van God voor Abraham is een zegen die pas volop glanst als hij gedeeld wordt met alle volkeren op aarde.
Bij het zien van dit kind ziet Simeon het visioen van de vervulling van zijn leven en daarmee van allerlei mooie dimensies in het leven van zijn volk en de wereldsamenleving.
Die dimensies beginnen op te gloeien.
De dimensies van vrede en gerechtigheid, van veiligheid en van het bewaren van de menselijke aardigheid en de menselijke waardigheid.
4.
Er is veel te zien bij Simeon.
Dat is mooi voor een middaggebed op Oudejaarsdag.
We zijn er – in ieder geval in de media – al dagen mee bezig; terugblikken, jaaroverzichten, overzichten over een decennium, de jaren 2010 zijn voorbij, morgen is het 2020.
Die overzichten helpen ons om de tijd een beetje vast te houden.
Ordenen en overzichten maken, thema’s benoemen en die in categorieën indelen helpt om de herinneringen beter te bewaren.
En als het goed gaat komen we aan rubriceren toe.
Wat was belangrijk in mijn persoonlijke leven, in mijn eigen ontwikkeling, mijn groei.
Welke kanten aan mijn bestaan zijn belicht, waar heb ik aan kunnen of moeten werken?
Wat speelde er vooral in mijn relaties, met geliefden, met vrienden, met ouders en kinderen, met gemeenteleden, in al die sociale contacten die ik heb onderhouden?
Hou verhoud ik mij tot al die netwerken waarin ik leef.
Of juist, hoe verhoud ik mij tot slinkende, krimpende netwerken omdat er mensen uit wegvallen; mensen die ik verloren heb aan het leven of aan de dood?
En hoe kijk ik naar de wereldsamenleving in verhouding tot onze nationale samenleving.
Waar ben ik bang voor en waar ga ik rechtop staan om op te komen voor wat voor mij onopgeefbaar is in termen van recht en veiligheid, van vrijheid en kansen voor iedereen?
Hoe en waar breng ik de naam van God daarbij ter sprake?
En als ik dat niet eenvoudig vind, met wie oefen ik dat dan?
Kan ik dat doen op een manier die mij ‘heen laat gaan in vrede’…?
Zoals Simeon dat onder woorden brengt.
Zoals gezegd weten we niet of dat voor Simeon alleen maar een kwestie was van de dood tegemoet gaan.
Het is net zo goed een vraag voor hoe je het leven na die dag in de tempel tegemoet gaat, hoe je het leven in een nieuw jaar tegemoet gaat.
2020, de nieuwe twenties…
5.
Vaak wordt de lofzang van Simeon uitgelegd als zijn zwanenzang, gezongen toen zijn leven voorbij was.
Maar wat voorbij is, dat is: het leven van altijd maar wachten, in de houding van ‘nog niet’, van twijfelen of het er ooit nog van gaat komen, mocht het komen staan te gebeuren…
Die onrust, het leven met het besef dat dit nog niet alles kan zijn, dat er nog meer moet komen, dat er meer in de schoot van de toekomst verborgen is, en da ter nog meer moet komen, óf er nog meer kan komen, daar kun je last van hebben.
Ongeduldig of ontevreden vraag je: Is this all there is…?
Dat wachten maakt ons altijd een zekere mate onrustig.
Simeon is aan die onrust nu voorbij; er komt vrede bij Simeon.
Het verhaal van Simeon brengt ons vandaag de spirituele oefening om eens te kijken naar het jaar dat voorbij is, misschien wel naar het decennium dat voorbij is, met de ogen van: waar heb ik heil gezien?
Waar was God in het afgelopen jaar, in mijn leven, in mijn sociale leven, in onze nationale samenleving of zelfs wereldtijd?
Zou je de moed hebben om dat eens te benoemen, tastenderwijs, aarzelend misschien. Voorzienvan mitsen en maren, maar waarom zouden we het niet eens oefenen?
Voorbeelden geven van waar God was volgens ons in het afgelopen jaar.
Voorbeelden van waar God volgens ons niet erg zichtbaar was, zijn er genoeg.
Voorbeelden van wat godgeklaagd was kunnen we meestal sneller geven, dat hebbe4n we voorbeelden zat van.
Maar zouden we ons ook kunnen bekwamen in het in onze armen nemen van kleine tekenen van Gods aanwezigheid, wonderen als een kind, en daardoor luchtiger in het leven komen te staan.
Vervulder; dat is ook: meer vervuld van hoop en geloof en liefde?
Het begint met goed kijken en niet te bang zijn dat je niet zult zien wat je zo graag zou willen zien.
Eerst maar eens proberen ‘hoopvol’ kijken.
Simeon keek goed.
Hij keek door dat teken van een kwetsbaar kind heen, naar zijn leven en zijn wereld.
Bij Simeon liep het uit op een loflied.
Hij zal vast de enige niet zijn of blijven.
Als je oefent in het kijken waar God is of was in je leven.
Dat kunnen kleine kwetsbare tekenen die je bij je draagt als kleine verhaaltjes.
Als je goed kijkt kun je zomaar reden hebben om te danken en te zingen, ook over 2019
En voor 2020 geeft dat moed!
Amen.